و چه سنگین میرود این تابوت از بس آرزو دارد. به خدا عشق به رسوا شدنش می ارزد. و به مجنون و به لیلا شدنش می ارزد. دفتر قلب مرا وا کن و نامی بنویس. سند عشق به امضا شدنش می ارزد. گرچه من تجربهای از نرسیدنهایم. کوشش رود به دریا شدنش می ارزد. باز همان آتش سردی که هنوز. حتم دارد که به احیا شدنش می ارزد. با دو دست تو فرو ریختن دم به دمم. به همان لحظهی بر پا شدنش می ارزد. دل من در سبدی عشق به نیل تو سپرد.

درون یک قفس از میله های فولادی. فلک فکند و نکرد از وجود من یادی. درون من غم باران و درد آبادی. شکفته بذر سکوت و در این خلا بر گوش. نمی رسد بجز آوای جغد فریادی. جهان همیشه پر از درد و ناله و هجران. و خالی از تو و از شور و شوق میلادی. میان آتش جنگ گرسنگی آری. نمانده شوق نبردی برای آزادی. و عشق میبرد آخر مرا به بالا دست. قسم به بال پرنده شبی از این وادی. بگونه چگونه بمانم اسیر دست جنون. درون یک قفس از میله های پولادی.

به نام بی نام او. زمستان رفت و آری شد بهار اینجا. و مردم خیل رسوایان چه مجنون وار می جویند. ز خوشاب خمار هوش می بویند. و دوشاب گوار نوش می دوشند. چه عاشق وار می گویند. که بادا هر چه بادا باد. دل از غمها چه روبیدیم. و این پیمانه ها را از صبا آری پسندیدم. و چون میرفت از آبادگان شهر آذر. به او دستی تکان دادیم و گفتیمش. دلت دلشاد از سرمستی دوران.